Een maand geleden kwam in Frankrijk het boek ‘Transmania’ uit, een ‘onderzoek naar de uitwassen van transideologie’. Het bijna 400 pagina’s tellende boek van journalisten Dora Moutot en Marguerite Stern sloeg in als een bom. De auteurs onderzochten vier jaar lang hoe de Franse samenleving in de greep is geraakt van een transideologie.

Door lesmateriaal op scholen bijvoorbeeld, waarin geslacht wordt voorgesteld als ‘’toegewezen bij de geboorte’, zonder dat biologische kenmerken een rol spelen. ‘Kinderen worden klaargestoomd voor het geloof,’ zegt Moutot daarover.

Voornaamwoord

Een ander ‘uitwas’ is het non-binaire voornaamwoord ‘iel’. En het publiciteitsmateriaal van het Franse Bureau voor Familieplanning, waarin staat dat ‘mannen ook zwanger kunnen zijn’. Sommige Franse media gaan mee in die gekte, en spreken zelfs over menstruerende personen als ze vrouwen bedoelen. Dat je alleen maar even naar het stadhuis hoeft om van geslacht te veranderen, zien de auteurs als een uitwas, net als deelname van mannen aan vrouwensporten. Maar het grootste probleem is volgens hen het actieve zieltjeswinnen van transactivisten, waardoor jongeren bijvoorbeeld te makkelijk hormonale en chirurgische behandelingen kunnen ondergaan. Zonder dat er over de enorme risico’s wordt gesproken.

Transmania leidde tot een ware veldslag in de cultuuroorlog rond dit onderwerp, die normaal gesproken in Frankrijk minder openlijk wordt uitgevochten dan bijvoorbeeld in Engeland of Amerika. De auteurs zijn niet alleen van mening dat mannen geen vrouwen kunnen worden, maar achten dat idee ook schadelijk voor zowel de waardigheid als de rechten van vrouwen. ‘Vrouw zijn is geen gevoel maar een biologisch gegeven,’ luidt hun motto.

‘Facho’

De translobby en haar extreemlinkse fanclub in Frankrijk koken van woede en verketteren Moutot en Stern als extreemrechts en ‘facho’; het favoriete scheldwoord van links hier voor iedereen die anders denkt.

En dat terwijl beide dertigers zelf uit de militante linkse feministenbeweging afkomstig zijn. Marguerite Stern maakte deel uit van het befaamde internationale collectief Femen: vrouwen die met leuzen op het ontblote bovenlijf op de meest onverwachte plekken demonstreerden tegen vrouwenonrecht. In 2012 bijvoorbeeld, in een Parijse Ikea, toen de meubelverkoper in de catalogus voor Saoedi Arabië alle vrouwen onzichtbaar had gemaakt. ‘Gum mij niet uit’ had Stern op haar buik staan.

Trans-burgemeester

Voor Moutot en Stern wordt een man nooit een vrouw, wat je ook aan hem sleutelt. Het kwam Moutot in 2022 op een aanklacht wegens ‘aanzetten tot haat’ te staan, van Frankrijks eerste trans-burgemeester, Marie Cau van de aan België grenzende gemeente Tilloy-lez-Marchiennes. Ze zaten samen in een tv-uitzending en Moutot weigerde desgevraagd Cau ‘zij’ te noemen. Daarvoor kreeg ze uiteindelijk vier maanden voorwaardelijk. Burgemeester Cau betitelde de schrijfsters van Transmania als nazi’s.

Moutot en Stern zijn sinds de publicatie van Transmania doelwit van een gewelddadige campagne. Het boek wordt door veel boekwinkels geboycot. Misschien juist daarom was het bij Amazon Frankrijk enige tijd het best verkochte boek.

Zoals te verwachten van fanatieke transactivisten worden beide dames regelmatig met de dood bedreigd. Toen ze in Straatsburg over hun boek zouden praten, liepen er honderden met borden rond waarop het tweetal richting bodem van de Rijn werd gewenst.

Ook in Parijs verscheen graffiti met doodsbedreigingen, maar daar maakte deze notoir woke gemeente zich allerminst druk over. Wel verbood burgemeester Hidalgo buitenreclame van JCDecaux voor Transmania, aangespoord door een bekende Parijse travestiet. Die had de affiches ‘transfoob’ en een ‘schande voor de stad’ genoemd. Locoburgemeester Emmanuel Grégoire noemde de auteurs ‘colporteurs van haat’ en benadrukte dat ‘transfobie geen mening is maar een misdaad’. Geen van de betrokkenen bleek het boek te hebben gelezen.

Olympisch vuur

De bizarre reactie van de gemeente Parijs spoort met burgemeester Anne Hidalgo’s keuze voor wie binnenkort het Olympisch vuur mag ontsteken: een dragqueen genaamd Minima Gesté – door links nu al bejubeld als een dappere vertegenwoordiger van de LGBT kerk.

Moutot en Stern benadrukken niets tegen travestieten te hebben, maar vinden wel dat mannen die van vrouwen een karikatuur maken met overdreven lange nagels, uitpuilende decolletés, extreme kapsels en aanstellerige stemmetjes, misschien beter niet op het schild gehesen zouden moeten worden.

Dat je ‘in het verkeerde lichaam’ geboren kunt zijn, is voor de auteurs een ‘religieus geloof’, waarachter in bijna alle gevallen psychiatrische problemen schuilgaan. Dat zonder enig psychiatrisch onderzoek tot hormonale of chirurgische behandeling van jongeren wordt overgegaan, vinden ze zeer kwalijk. En dat die behandelingen in Frankrijk extreem uitzonderlijk zouden zijn, zoals vaak wordt beweerd, noemen ze bezijden de waarheid.

Transfoob

Er zijn in Frankrijk minstens honderd ziekenhuizen waar ‘transities’ worden uitgevoerd, waarvan er slechts één cijfers bekendmaakt: het befaamde Parijse Hôpital de la Salpêtrière. Daar gaat het al om een paar honderd gevallen per jaar.

Er lopen petities om het boek te verbieden en de belangenorganisatie SOS-Homophobie diende aanklachten in tegen de auteurs. Er zouden ‘transfobe teksten’ in het boek staan, wettelijk beschouwd als discriminatie. ‘De vrijheid van meningsuiting rechtvaardigt geen haat tegen transgender personen.’ Maar van zo’n haat is geen sprake in Transmania, noch bij de auteurs. Juist dit soort bizarre pogingen tot censuur bewijzen hun gelijk.

In Engeland lijkt eindelijk een kentering teweeg gebracht in de transgekte, door het Cass Report. Misschien bereikt Transmania hetzelfde in Frankrijk: veel conclusies in het boek stemmen overeen met die van dr. Cass.

Marguerite Stern: ‘Het uitgeven van dit boek was voor ons een politieke daad, een boodschap. Het lijkt erop dat die wordt gehoord.’

Kernsmacht

De app uit de mouw

Wetsgrond

Horse d’oeuvre

Monanie

Naar hoor!